Бейбітшілік болмаған жерде толық жиһад жасауда мүмкін емес. Мұхаммед (с.а.с.) пайғамбардың өміріндегі ең ұлы жеңіс, ол – Хұдайбия келісімі болды. Бұл бейбіт келісімнің арқасында қас дұшпандарының өзіне діннің ақиқатын түсіндіру мүмкіндігіне ие болды. Өкінішке орай, бүгінде кейбір мұсылмандар сол ақиқаттың мәніне үңілместен жиһадты қолға қару алып соғысу деп түсініп жүр. Адамдарды соғысқа шақырып «жиһад» деп жүргендер, негізінде қоғамға кең түсінікпен қарай алмайтын, имани дұрыс түсінігі қалыптаспаған және өмірде экономикалық қажеттілігін шеше алмағандар. Бұлар бойындағы кемшіліктерін түзетіп, пайдалы адам болу жолында нәпсілерімен күресуге дәрменсіз жандар. Абайдың, «Жұмысы жоқтық, қарыны тоқтық, аздырар адам баласын» — дегеніндей қоғамда өз орнын таба алмаған адам өзгелерді кінәлағыш келеді. Бұл танымдары уақыт өте келе айналасындағы туыс-туған, жора-жолдас, жұмыста бірге істейтіндерден, тіпті, отбасынан бөлініп ажырасуға апарып соғады. Өзгелермен шүйіркелесіп сөйлесіп, елі үшін еңіреп жұмыс істей алмайтындай психологиялық құлазуға ұшыраған олар, өз отанын «тағут» (зұлымдықты негіз еткен мемлекет) деп айыптап, еліне қарсы жұмыс жасауды сауап деп біледі.
Алла ризалығы үшін істелген әрбір іс-қарекет «жиһад» саналады. Мазһабымыздың ең маңызды екі кітабы «ад-Дурр ал-Мухтар» мен «ар-Радд ал-Мухтар» кітаптарында білім алып жүрген адамда жиһадта болады делінген. Білім алу үшін барын салып жатқан жастар ағарту жолындағы әрекетін жиһад десек, ал ата-анасының разылығын шын жүректен іздеген адам ата-анасына қызмет етуін де жиһад деп айтуға болады. Әл-Бухаридің риуаятында Абдулла ибн Амрдың бір адам Пайғамбарға (с.а.с.) келіп, жиһад жасауға рұқсат сұрағандығы туралы риуаят етілген…
