Дәрігер дәрісімен ғана емес, сөзімен де емдейді. Жұмысына шын берілген Мүтабар Бекқызын бұрыннан білемін. Алайда, аурумен арпалысқан сын сағаттағы сол бір жанашырлығының орны бөлек еді. Жас жігіттің жасындай бір адамның ғұмырына тең отыз бес жыл ішінде өзінің жеке денсаулығына төнген қауіп-қатерге қарамастан бір мен ғана емес, мен сияқты қаншама адамның өміріне араша түсті десеңізші! Осы уақ…
«Бұл мамандықты таңдауына не себеп болды екен?» — деген сауал тұрды көкейімізде. Негізі, Мүтабар Бекқызының дәрігер мамандығын таңдайтын жөні де бар. Өйткені, әкесі Бек Шерметов бүкіл өмірін адам жанының арашашысы болып, саналы ғұмырын осы қызметке арнап өткен дерматолог-дәрігер. Медицинаға сүйіспеншілікті ұшқан ұядан бойына сіңірді деуге болады. Мүтабар мектепте оқып жүргенде-ақ, әкесінің айналасында, басқа да жерлерде ақ желеңді абзал жандарды көрсе, ерекше сүйіспеншілікпен қарап «Мен де осы кісілердей болсам» — деп армандайтын. Ал, жұқпалы аурулар саласын таңдауына тағы бір ғибратты жан әсер етсе керек. Ол сол кездегі жұқпалы аурулар бөлімшесінің меңгерушісі Роза Львовна Ким деген өз мамандығын пір тұтқан ғазиз жан болатын.
Мүтабар Шерметова Алматы қаласындағы Асфендияров атындағы медицина институтының педиатрия факультетіне 1982-жылы түсіп, 1988-жылы бітіріп келгеннен бері туған жері Түркістанда еңбек етіп келеді. Жан аямай. Уақытпен санаспай. Барлық білімі мен білігін жерлестерінің денсаулығын сақтауға жұмсап. Осындай жанды «Түркістанға еңбегі сіңді» — десек жараспас па?
«Менің түсінгенім, адам өзі жақсы көрген мамандығыңнан қаншалықты қиын болса да кету туралы ой болмайды екен», — дейді бізбен әңгімесінде Мүтабар Бекқызы…
